Αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες
Σ' αυτήν την ενότητα και στην
ίδια σελίδα μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σχετικά
με:
- ΟΛΥΜΠΙΑ
- ΠΥΘΙΑ
- ΙΣΘΜΙΑ
- ΝΕΜΕΑ
- ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ
ΟΛΥΜΠΙΑ
Η αρχή των Ολυμπιακών αγώνων
χάνεται στο βάθος των μυθολογικών χρόνων. Οι παραδόσεις
σχετικά με την καθιέρωσή τους είναι πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες.
Τουλάχιστον συγκλίνουν στο ότι οι αρχαίοι Ολυμπιακοί
αγώνες ξεκίνησαν το 776 π.Χ. και πρώτος Ολυμπιονίκης
στο αγώνισμα του δρόμου (στάδιο) ήταν ο Ηλείος Κόροιβος.
Αποτελούσαν ουσιαστικό κομμάτι θρησκευτικών γιορτών
και τελούνταν στην κοιλάδα της Ολυμπίας που ανήκε
στην επικράτεια της Ήλιδος.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν αφιερωμένοι στο Δία και
τελούνταν κάθε 4 χρόνια, την πρώτη πανσέλληνο μετά
το θερινό ηλιοστάσιο, κατά το μήνα Απολλώνιο ή Παρθένιο
(Ιούλιο ή Αύγουστο). Κατείχαν τόσο σημαντική θέση
στη ζωή των Ελλήνων, ώστε το μεταξύ τους διάστημα,
- ονομαζόμενο Ολυμπιάδα - χρησιμοποιήθηκε ως βάση
χρονολογικού συστήματος των αρχαίων.
Αναφέρεται ότι στη διοργάνωση του 776 π.Χ. τελέστηκε
ένα μόνο αγώνισμα ο δρόμος ή στάδιο
(192,7 μ. περίπου). Με το χρόνο προστέθηκαν κι άλλα
αγωνίσματα: ο δίαυλος ( μήκος δύο σταδίων),
δόλιχος ( δρόμος 12 - 24 σταδίων ), η πάλη,
το πένταθλο ( άλμα , δίσκος , δρόμος, ακοντισμός
και πάλη), η πυγμαχία, οι αγώνες τεθρίππων
, οι ιππικοί, και το παγκράτιο (συνδυασμός
πάλης και πυγμαχίας). Αργότερα μπήκαν τα αγωνίσματα
παίδων, η οπλιτοδρομία, οι αγώνες απήνης
(αρματοδρομίες γαϊδουριών),οι αρματοδρομίες με
συνωρίδες (άρματα 2 αλόγων). Το 396 π.Χ. εισάγονται
οι αγώνες κηρύκων και σαλπιγκτών. Υπήρχαν
μόνο δύο κατηγορίες αθλητών: των ανδρών και των παίδων.
Μέχρι την 77η Ολυμπιάδα( 472 π.Χ.) όλα τα αγωνίσματα
γίνονταν σε μία μέρα. Με την αύξηση όμως των αθλημάτων,
(έφτασαν τα 18), ο χρόνος αυξήθηκε σε 5 ημέρες. Την
πρώτη ημέρα γινόταν η ορκωμοσία αθλητών και ελλανοδικών
, η καταγραφή των αθλητών ,οι αγώνες σαλπιγκτών και
κηρύκων και οι θυσίες στους Θεούς. Τη δεύτερη ημέρα
γίνονταν ιππικοί αγώνες και το πένταθλο. Την τρίτη
ημέρα γίνονταν θυσίες το πρωί και τα αγωνίσματα παίδων.
Την τέταρτη ημέρα γίνονταν τα αθλήματα του δρόμου,
πάλης, παγκρατίου και πυγμαχίας. Η πέμπτη ημέρα ήταν
αφιερωμένη στη στέψη των νικητών και σε θυσίες προς
τους Θεούς.
Ένα από τα πολλά στοιχεία που έκαναν τους αγώνες πολύ
σημαντικούς στη ζωή όλων των Ελληνικών πόλεων ήταν
και η Ιερή Εκεχειρία. Για να είναι ελεύθερη και ακώλυτη
η συμμετοχή όλων των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες,
λίγο πριν την έναρξή τους, κηρυσσόταν σε όλη την Ελλάδα
η Ιερή Εκεχειρία, δηλαδή η διακοπή των εχθροπραξιών.
Έτσι αμέσως μετά την κήρυξη των αγώνων από τους "σπονδοφόρους"
που πήγαιναν σε όλες τις Ελληνικές πόλεις ,οι εμπόλεμοι
ήταν υποχρεωμένοι να σταματήσουν τις μάχες και να
αναβάλουν την εκτέλεση των θανατικών ποινών έως το
τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων.
Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες δεν ήταν ελεύθερη.
Υπήρχαν περιορισμοί που τηρούνταν με μεγάλη αυστηρότητα.
Πριν από όλα οι αθλητές έπρεπε να είναι ελεύθεροι
Έλληνες, εφόσον δεν είχαν διαπράξει Ιεροσυλία ή φόνο.
Στους βαρβάρους και στους δούλους απαγορευόταν η συμμετοχή.
Μόνο μετά την υποδούλωση της Ελλάδας στους Ρωμαίους
,ο περιορισμός αυτός έπαψε να υπάρχει κι έτσι στους
αγώνες έπαιρναν μέρος και οι Ρωμαίοι. Επίσης έπαιρναν
μέρος αθλητές και από τις αποικίες, πράγμα που έδωσε
μεγάλη ώθηση όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στην
αίσθηση της μιας εθνότητας.
Αν και η συμμετοχή τους στους αγώνες ήταν περιορισμένη
,η παρακολούθηση των αγώνων ήταν δυνατή από όλους,
ακόμα και από τους βάρβαρους και δούλους, με εξαίρεση
τις παντρεμένες γυναίκες. Έτσι απ' όλο το γνωστό κόσμο,
ξεκινούσαν και έρχονταν στην Ολυμπία με τα πόδια οι
φτωχοί, με άμαξες οι πλουσιότεροι ,οι φιλόσοφοι, οι
πολιτικοί αλλά και οι απλοί χωριάτες, για να προσφέρουν
θυσία στους Θεούς και να δουν τους αγώνες. Ο αποκλεισμός
των παντρεμένων γυναικών είναι ανεξήγητος. Στην Ολυμπία
μόνο μια γυναίκα υπήρχε, η Ιέρεια της Δήμητρας Χαμύνης.
Η τιμωρία για τις γυναίκες που παρέβαιναν το νόμο
ήταν αυστηρή. Οι Ηλείοι τις γκρέμιζαν από τους απότομους
βράχους του Τυπαίου. Η μόνη που παραβίασε το νόμο
και δεν τιμωρήθηκε ήταν η Ροδίτισσα Καλλιπάτειρα.
Οι Ελλανοδίκες τη σεβάστηκαν γιατί ήταν κόρη ,αδελφή,
και μητέρα Ολυμπιονικών.
Για την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων ήταν απαραίτητη
η ύπαρξη κριτών που λέγονταν "Ελλανοδίκες" . Ήταν
δέκα (ένας από κάθε φυλή), και η εκλογή τους γινόταν
με κλήρο σε κάθε Ολυμπιάδα. Οι Ελλανοδίκες μπορούσαν
να επιβάλουν ποινές χρηματικές και σωματικές ακόμα
και να αποκλείσουν αθλητές από τους αγώνες. Έργο τους
ήταν επίσης και η απονομή των βραβείων. Η απόφασή
τους ήταν σεβαστή και αμετάκλητη. Βοηθούς στο έργο
τους είχαν τους "αλύτες" και τον "αλυτάρχη" για τη
διεξαγωγή των αγωνισμάτων, και για την τήρηση της
τάξης τούς "μαστιγοφόρους" ή "ραβδούχους" που εκτελούσαν
τις αποφάσεις τους. Τα συνηθέστερα από τα παραπτώματα
ήταν: η μη έγκαιρη άφιξη των αθλητών, η ανυπακοή στις
εντολές των υπευθύνων, η παραβίαση των κανονισμών
και η δωροδοκία αθλητών ή κριτών. Οι παραβάτες πλήρωναν
πρόστιμο.
Η νίκη στους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν η μεγαλύτερη
στιγμή για έναν Έλληνα της αρχαιότητας. Πίστευαν πως
αυτό οφειλόταν στην εύνοια των Θεών, γιατί αυτοί βοήθησαν
τον εκλεκτό τους να νικήσει. Το όνομά του θα έμενε
στα χείλη των ανθρώπων ακόμα κι όταν θα πέθαινε. Κι
αυτή η φήμη, που θα τον κρατούσε αθάνατο, θα ήταν
η πιο μεγάλη ανταμοιβή του. Άρρηκτα δεμένο με το όνομα
του Ολυμπιονίκη ήταν και το όνομα της Πατρίδας του,
που γινόταν κι αυτό πανελλήνια γνωστό. Οι Ολυμπιονίκες
δεν έπαιρναν ποτέ χρηματικά έπαθλα ,αλλά στεφανώνονταν
με κλαδιά αγριελιάς. Αυτοί οι αγώνες, όπως
και οι άλλοι πανελλήνιοι αγώνες , ονομάζονταν "στεφανίτες
αγώνες". Το νικητήριο στεφάνι ονομαζόταν "κότινος"
και προερχόταν από την καλλιστέφανο ελιά που
βρισκόταν κοντά στο Ναό του Δία. Στις ιπποδρομίες
νικητής ανακηρυσσόταν ο ιδιοκτήτης του άρματος, ή
του ίππου, ενώ στο κεφάλι του ηνίοχου έμπαινε μάλλινη
ταινία ως διάδημα.
Κατά την παράδοση, την πρώτη ελιά στην Ολυμπία τη
φύτεψε ο ημίθεος Ηρακλής, και τον κότινο τον καθιέρωσε
ως έπαθλο ο Ίφιτος ύστερα από χρησμό του Μαντείου
των Δελφών. Τα κλαδιά της ελιάς κόβονταν με χρυσό
ψαλίδι από ένα παιδί του οποίου ζούσαν και οι δύο
γονείς. Τα στεφάνια τοποθετούνταν αρχικά πάνω σε τρίποδα,
και από τον 5ον αιώνα π.Χ. πάνω σε χρυσελεφάντινη
τράπεζα που φυλασσόταν στο Ηραίο.
Η επιστροφή των Ολυμπιονικών στην πατρίδα γινόταν
μέσα σε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού. Ανεβασμένος σε
ένα μεγαλόπρεπο άρμα ο νικητής έμπαινε στην πόλη όχι
από την πύλη, αλλά από ένα τμήμα του τείχους που γκρεμιζόταν
γι' αυτό το σκοπό. Η πόλη που είχε τέτοια παλικάρια
δεν είχε ανάγκη από τείχη για να την προστατεύουν.
Σε όλη τους τη ζωή απολάμβαναν πολλές τιμές και διακρίσεις
στην πόλη τους, όπως ισόβια σίτιση στο πρυτανείο,
τιμητική θέση στους αγώνες, φορολογική απαλλαγή κ.λ.π.
Εκείνο όμως που έκανε τη μνήμη τους αιώνια, ήταν η
τέχνη. Αδριάντες τους, έργα μεγάλων γλυπτών της εποχής,
στήνονταν στο ιερό. Στη βάση τους χαράσσονταν τα ονόματα
του νικητή, της πόλης του, του γυμναστή και του αγωνίσματός
του, όπως και η Ολυμπιάδα. Φημισμένοι ποιητές όπως
ο Πίνδαρος, ο Βακχυλίδης, ο Σιμωνίδης συνέθεταν ωδές
που υμνούσαν τις νίκες τους. Σώζονται κατάλογοι Ολυμπιονικών
από το 776 π.χ. έως το 217 μ.Χ.
Η άσκηση γινόταν σε συγκεκριμένους χώρους. Χαρακτηριστικά
οικοδομήματα της Αρχαίας Ολυμπίας, αποτελούν: το γυμνάσιο,
η παλαίστρα, η στοά της Ηχούς, το Λεωνίδαιο, το Φιλιππείο
και φυσικά ο ναός του Δία και ο Ναός της Ήρας. Άλλοι
βασικοί χώροι ήταν το στάδιο και ο ιππόδρομος. Σε
όλη τη διάρκεια των κλασικών χρόνων, οι Ολυμπιακοί
αγώνες ήταν οι ενδοξότεροι όλων, και το ιερό γνώρισε
μεγάλη ακμή ως πανελλήνιο κέντρο.
Οι αγώνες τελούνταν αδιάκοπα σχεδόν μέχρι το 393 μ.Χ.
όπου έγινε η τελευταία Ολυμπιάδα. Ο Θεοδόσιος ο Α'
απαγόρευσε το 394 μ.Χ. όλες τις ειδωλολατρικές γιορτές
και κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Κορυφή Σελίδας
ΠΥΘΙΑ
Τα Πύθια τελούνταν στο ιερό
του Απόλλωνα στους Δελφούς, στον " ομφαλό της γης",
κάθε 4 χρόνια (τον τρίτο χρόνο κάθε Ολυμπιάδας) κατά
το Βουκάτιο μήνα των αρχαίων (Αύγουστο ή Σεπτέμβριο).
Λόγω της θέσης τους, και όχι μόνο, φαίνεται ότι ήταν
οι δεύτεροι σε σπουδαιότητα αγώνες της Αρχαιότητας.
Αρχικά, οι αγώνες ήταν μουσικοί και γίνονταν κάθε
8 χρόνια. Κατά την παράδοση, στη γιορτή των Πυθίων
γιόρταζαν τη νίκη του θεού Απόλλωνα εναντίον του δράκοντα
Πύθωνα. Οι αθλητικοί αγώνες προστέθηκαν το 582 π.Χ.
Στο πρόγραμμα των Πυθικών αγώνων προηγούνται οι αγώνες
μουσικής, ακολουθούν οι γυμνικοί και τέλος οι ιππικοί.
Είναι αλήθεια ότι είχε δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στους
μουσικούς αγώνες που περιελάμβαναν τραγούδι, δράμα
και απαγγελίες. Σαν αθλητικά αγωνίσματα καθιερώθηκαν
αυτά τα οποία υπήρχαν και στους Ολυμπιακούς , ενώ
είχαν εισαχθεί και μερικά νέα αγωνίσματα παίδων. Το
ίδιο ίσχυε και για τους ιππικούς αγώνες.
Αγωνοθέτες ήταν οι Αμφικτύονες, δηλαδή οι αντιπρόσωποι
δέκα πόλεων που είχαν υπό τον έλεγχό τους το ιερό,
και τα καθήκοντά τους ήταν όμοια με εκείνα των Ελλανοδικών.
Έπαθλο στα Πύθια ήταν ένα στεφάνι από δάφνη (ιερό
δέντρο που τα φύλλα του συνδυάζονταν με το χρησμό).
Στις πρώτες διοργανώσεις οι αγώνες γίνονταν στην πεδιάδα
της Κρίσας, ενώ αργότερα χτίστηκε το στάδιο στους
Δελφούς από τον Ηρώδη τον Αττικό.
Τα Πύθια καταργήθηκαν το 393μ.Χ. (όπως και τα Ολύμπια)
με διάταγμα του βυζαντινού αυτοκράτορα μεγάλου Θεοδοσίου,
γιατί τα θεώρησε ειδωλολατρικές εκδηλώσεις.
Κορυφή Σελίδας
ΙΣΘΜΙΑ
Oι αγώνες των Ισθμίων ήταν
πάντα συνδεδεμένοι με το σπουδαίο γεωγραφικό κόμβο
του Ισθμού. Προστάτης των αγώνων ήταν ο Ποσειδώνας.
Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από την αρχή των Ισθμίων.
Φαίνεται όμως ότι ο παλαιότερος ήταν του Μελικέρτη.
Άλλος μύθος αποδίδει την αρχή των αγώνων στη διαμάχη
του Ποσειδώνα και του ήλιου, ενώ τρίτος μύθος θεωρεί
ιδρυτή των αγώνων το Θησέα. Έχει παρατηρηθεί και σε
άλλα Ιερά (όπως την Ολυμπία) ότι η λατρεία κάποιου
θεού του Ολύμπιου δωδεκάθεου αντικαθιστά έναν παλαιότερο
ήρωα.
Οι αγώνες ξεκίνησαν το 582π.Χ με φροντίδα των Κυψελίδων,
τυράννων της Κορίνθου. Τελούνταν κάθε δύο χρόνια την
Άνοιξη (τον 1ο και 3ο χρόνο κάθε Ολυμπιάδας), και
οργανωτές των αγώνων ήταν οι Κορίνθιοι. Σύντομα απέκτησαν
Πανελλήνιο χαρακτήρα (λόγω της γεωγραφικής τους θέσης).
Οι κάτοικοι της Ηλείας δεν έπαιρναν μέρος στα Ίσθμια,
ίσως γιατί θεωρούσαν αυτούς τους αγώνες ανταγωνιστικούς
προς τη δική τους διοργάνωση, τα Ολύμπια.
Το αγωνιστικό πρόγραμμα ήταν παρόμοιο με αυτό των
Ολυμπιακών Αγώνων. Η καινοτομία που υπάρχει εδώ είναι
ότι γίνονται αγώνες σε τρεις κατηγορίες: παίδων, αγενείων
και ανδρών. Ακόμα γίνονταν και μουσικοί αγώνες. Το
έπαθλο των αγώνων ήταν αρχικά στεφάνι από κλωνάρι
πεύκου και αργότερα στεφάνι από αγριοσέλινο.
Τα Ίσθμια κατά την περίοδο της κατοχής της Ελλάδας
από τους Ρωμαίους έχασαν τον ελληνικό αθλητικό χαρακτήρα
τους. Οι Κορίνθιοι διοργανωτές, μιμούμενοι τους αγώνες
των Ρωμαίων, ξόδευαν τεράστια ποσά για να αγοράσουν
θηρία για θεάματα όμοια με εκείνα στις αρένες της
Ρώμης.
Κορυφή Σελίδας
ΝΕΜΕΑ
Οι γνώσεις μας για τα Νέμεα
δεν είναι αρκετές, γιατί οι πληροφορίες που σώθηκαν
είναι περιορισμένες. Η επίσημη έναρξη των αγώνων τοποθετείται
στο έτος 573π.Χ. Τα Νέμεα ή Νέμεια γίνονταν κάθε δύο
χρόνια στην κοιλάδα της Νεμέας, το μήνα Ιούλιο (το
2ο και 4ο Ολυμπιακό έτος). Ήταν η τελευταία διοργάνωση
στη σειρά της δημοτικότητας των Πανελληνίων Αγώνων.
Οι αθλητές στην πλειοψηφία τους προέρχονταν από γειτονικές
περιοχές, από την Αθήνα, την Αίγινα και κάποια νησιά
του Αιγαίου.
Σύμφωνα με μια παράδοση τα Νέμεα ίδρυσε ο Ηρακλής,
για να ευχαριστήσει τον πατέρα του Δία μετά τον άθλο
που διέπραξε, δηλαδή το στραγγαλισμό του λιονταριού
της Νεμέας. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι τα πρώτα Νέμεα
τα καθιέρωσε ο βασιλιάς Άδραστος. Περνώντας από τη
Νεμέα οι επτά στρατηγοί, συνάντησαν την Υψιπύλη (βασίλισσα
της Λήμνου), τροφό του μικρού Οφέλτη, γιου του βασιλιά
της Νεμέας Λυκούργου και της ζήτησαν να τους δείξει
μια πηγή, γιατί διψούσαν. Αυτή ακούμπησε το παιδί
στο χώμα και έτρεξε να τους οδηγήσει στη βρύση. Επιστρέφοντας
διαπίστωσε ότι ένα φίδι δάγκωσε το παιδί και αυτό
πέθανε. Τότε ο Άδραστος έδωσε εντολή να γίνει με επισημότητα
η ταφή του Οφέλτη και οργάνωσε επικήδειους αγώνες
στη μνήμη του, για να ξορκίσει το κακό. Το ότι οι
αγώνες στην αρχή ήταν επικήδειοι φαίνεται από α) το
γεγονός ότι το βραβείο για τους νικητές ήταν στεφάνι
από σέλινο (φυτό των νεκρών) και β) τις πένθιμες στολές
που φορούσαν οι Ελλανοδίκες.
Τα Νέμεα, όπως και οι άλλοι ιεροί αγώνες, κρατούσαν
μερικές μέρες και περιελάμβαναν θυσίες, αθλητικά και
μουσικά αγωνίσματα καθώς και αγωνίσματα ιπποδρόμου.
Σταδιακά υιοθετήθηκαν όλα τα ολυμπιακά αγωνίσματα.
Στα Νέμεα, όπως και στα Ίσθμια υπήρχε, εκτός από τις
δύο κατηγορίες αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων (άνδρες,
παίδες) και τρίτη ενδιάμεση κατηγορία οι αγένειοι,
δηλαδή κατηγορία εφήβων. Το στάδιο είχε μήκος 177
μέτρα [αντί 192,27 της Ολυμπίας].Το έπαθλο ήταν στεφάνι
από αγριοσέλινο.
Την εποπτεία των αγώνων είχαν οι Αργείοι, μετά οι
Κλεωναίοι και τέλος πάλι οι Αργείοι.
Κορυφή Σελίδας
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ
Εκτός από τους Πανελλήνιους
αγώνες υπήρχαν και πολλοί άλλοι, οι οποίοι είχαν τοπικό
χαρακτήρα, γι΄ αυτό ονομάζονταν τοπικοί ή περίχωροι,
σπουδαιότεροι των οποίων ήταν τα Παναθήναια, τα οποία
τελούνταν στην Αθήνα προς τιμήν της θεάς Αθηνάς. Υπήρχαν
τα μικρά Παναθήναια, τα οποία τελούνταν κάθε χρόνο
και τα μεγάλα Παναθήναια, που διεξάγονταν κάθε τέσσερα
χρόνια, κατά τον τρίτο Ολυμπιακό χρόνο το μήνα Ιούλιο
ή Αύγουστο (το λεγόμενο Εκατομβαιώνα).
Η όλη γιορτή κρατούσε αρκετές ημέρες, και περιελάμβανε:
μουσικά, αθλητικά, ιππικά, στρατιωτικά αγωνίσματα
και λαμπαδηδρομίες, ενώ έκλεινε η γιορτή με λεμβοδρομίες
μεταξύ των διαφόρων φυλών της Αθήνας. Συμμετείχαν
όχι μόνο οι Αθηναίοι, αλλά και οι σύμμαχοί τους προερχόμενοι
από τα νησιά του Αιγαίου (Θάσο, Λέσβο, Χίο, Νάξο κ.α.).
Η γιορτή ήταν πανάρχαια - η παράδοση θέλει ως ιδρυτή
τον ήρωα Θησέα - αλλά αναδιοργανώθηκε το 566 π.Χ.
με πρωτοβουλία του Πεισίστρατου.
Κάθε τέσσερα χρόνια, ένα καινούριο πέπλο ετοίμαζαν
εκλεκτές νέες της Αθήνας, (Αθηναίες παρθένες - οι
εργαστίνες ) για το άγαλμα της Θεάς Αθηνάς στην Ακρόπολη.
Στη μεγάλη πομπή που ακολουθούσε για την παράδοση
του πέπλου - στο ξόανο της Αθηνάς Πολιάδος -, συμμετείχαν
όλοι οι Αθηναίοι, ακόμα και αντιπρόσωποι (θεωροί)
από τις συμμαχικές πόλεις. Η πομπή ξεκινούσε από τον
Κεραμεικό και κατέληγε στην Ακρόπολη. Το πέπλο ήταν
ένα μεγάλο τετράγωνο ύφασμα με παράσταση Γιγαντομαχίας,
που ύφαιναν κάθε χρόνο "οι εργαστίνες" υπό την εποπτεία
της ιέρειας της θεάς. Το ίδιο θέμα απεικονιζόταν στη
Ζωφόρο του Παρθενώνα. Το πέπλο απλωνόταν σαν ιστίο
σε ένα τροχοφόρο πλοίο που διέσχιζε την Αγορά και
έφτανε μέχρι τον Άρειο Πάγο, ενώ στη συνέχεια μεταφερόταν
στα χέρια και παραδιδόταν στις ιέρειες που αναλάμβαναν
να ντύσουν με αυτό το άγαλμα της θεάς. Στην πομπή
συμμετείχαν γυναίκες με κάνιστρα (κανηφόροι), ηλικιωμένοι
που κρατούσαν κλαδιά ελιάς ( θαλλοφόροι ), έφιπποι
νέοι, οπλίτες, και γυναίκες ή νεαρά κορίτσια με υδρίες
στον ώμο (υδροφόροι). Την πομπή ακολουθούσαν και όσα
ζώα (κριάρια , ταύροι , αγελάδες κ.α. ) προορίζονταν
για τις θυσίες στην Αθηνά .
Κορυφή Σελίδας
